سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه

زمینه و هدف: سنگ های کلیوی امروزه اکثرا یا با استفاده از سنگ شکن برون اندامی (eswl) و یا از طریق نفروستومی پوستی درمان می شوند. این مطالعه به منظور مقایسه بین میزان تاثیر و عوارض سنگ شکنی یورتروسکوپیک رتروگرید با لیتوتریپتور لیزری و پنوماتیک همراه با سنگ شکنی برون اندامی با سنگ شکنی برون اندامی به تنهایی برای درمان سنگ های 2 تا 3 سانتی متری لگنچه کلیه، انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد، جمعیت آماری شامل بیماران مبتلا به سنگ 2 تا 3 سانتی متری لگنچه کلیه مراجعه کننده به کلینیک تخصصی اورولوژی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد، در فاصله زمانی شهریور 1382 تا شهریور 1384 بوده است. روش نمونه گیری به صورت انتخاب بیمارانی بود که تشخیص سنگ 2 تا 3 سانتی متری لگنچه در مورد آن ها داده شده و جهت روش درمانی پیشنهادی اندیکاسیون داشتند. حجم نهایی نمونه 55 بیمار بود. بیماران فوق به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (22 بیمار) ابتدا سعی شد که در حین یورتروسکوپی هسته سنگ با لیزر یا روش پنوماتیک شکسته و سپس جهت بیمار سوند dj قرار داده شود و 2 تا 4 هفته بعد بیمار تحت سنگ شکنی برون اندامی قرار گیرد. بیماران گروه 2 (33 بیمار) پس از قرار دادن سوند dj جهت سنگ شکنی برون اندامی فرستاده شدند. میزان رهایی از سنگ و عوارض پس از سه ماه ثبت شدند. یافته ها: متوسط سن بیماران در دو گروه به ترتیب 28.7 و 29.4 سال بود. دو گروه از نظر سن و جنس تفاوت قابل ملاحظه ای نداشتند. در گروه اول، در دو بیمار دستیابی به سنگ از طریق یورتروسکوپی مقدور نشد. میزان رهایی از سنگ در گروه اول 77 درصد بود. در گروه دوم پس از دو نوبت سنگ شکنی برون اندامی، میزان رهایی از سنگ تنها 45 درصد در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که یورتروسکوپی و شکستن هسته سنگ با لیتوتریپور قبل از سنگ شکنی برون اندامی یک روش درمانی قابل قبول برای درمان سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه می باشد.